ဘိုင့္ဘိုင္ ခ်က္ႀကီး

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူလူထုကို အလုပ္အေကြ်းျပဳခဲ့ၿပီး လူအမ်ား အားကိုး အားထားျပဳခဲ့ ရသည့္ သူ႔ကို ယခုေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ လာခဲ့ၾက ပါၿပီ။ အသက္အရြယ္ အားျဖင့္လည္း စိန္ရတု တိုင္လာၿပီျဖစ္ သည့္ သူ႔မွာ နာမက်န္း သည့္ဒဏ္၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ားက ပစ္ခြာသြားၾက သည့္ဒဏ္၊ သူႏွင့္ သက္တူရြယ္တူမ်ား ဆံုးပါး သြားသည့္ ဒဏ္ကို တျဖည္းျဖည္း ခံစားေနရၿပီျဖစ္ သည္။ သူ႔ဘဝရဲ႕ေနဝင္ခ်ိန္က သိပ္မေဝးေတာ့။ သူ႔ကိုလူေတြက ခ်က္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗိုက္ပူဟုလည္း ခ်စ္စႏိုးေခၚ ေဝၚၾကသည္။ သူသည္ သစ္သားကိုယ္ထည္ ဝမ္းဗိုက္ပူပူႀကီး ရွိေသာ ခ်က္ပလက္ (Chevrolet) ယာဥ္အိုႀကီးတစ္စီးျဖစ္ပါသည္။

ခ်က္ႀကီးသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းက ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ဝင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူက ကုန္ကား၊ လူစီးကားအျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ရသည္။ စစ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြား၍ ဂ်ပန္မ်ားျပန္ ထြက္ခြာသြားသည့္အခါ ခ်က္ႀကီး တို႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း တက္လာသည့္ ျမန္မာအစိုးရမ်ားက ခ်က္ႀကီးကို လိုင္းကားအျဖစ္ စတင္သံုးစြဲလာခဲ့သည္။ ၁၉၅၀ အေစာ ပိုင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ခရီးသြား လုပ္ငန္း စတင္ရာတြင္ ခ်က္ႀကီး တို႔ စစ္က်န္ယာဥ္မ်ား တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကရသည္။ ခ်က္ ပလက္၊ ေဒါ့ဂ်စ္စသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔အဖြဲ႕သည္ျခေသၤ့၊ယုန္၊ဆင္၊ ၾကံ့၊

ပုစြန္၊ နဂါးစသျဖင့္ တိရစၦာန္အ႐ုပ္တံဆိပ္မ်ား တပ္ဆင္ကာ ခရီးသြားျပည္သူမ်ားကို ဝန္ေဆာင္မႈေပးခဲ့ၾကသည္။

ယာဥ္ငါးစီးျဖင့္ စတင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း ဘတ္စ္ ကားလုပ္ငန္းကို အိမ္ေစာင့္အစိုးရက ၁၉၅၉ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ ရက္တြင္ ပုဂၢလိကအျဖစ္မွ ဖ်က္သိမ္း၍ အ႐ုပ္တံဆိပ္မ်ား အစားယာဥ္လိုင္းနံပါတ္မ်ား စတင္သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ဩဂုတ္လ ၂၀ ရက္တြင္ရန္ကုန္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လိုင္းေပါင္းစံုႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေကာ္မတီေပၚေပါက္လာ ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ယခု မထသအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕တြင္းခရီးသြား လုပ္ငန္း တြင္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာ ဆံုးျဖစ္သည့္ မထသသည္ပင္ ေရႊရတုတိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ သည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ သက္တမ္းကေတာ့ မထသထက္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့သည္။ ယာဥ္ကိုယ္ထည္ေပၚက အ႐ုပ္ မ်ားကို နံပါတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ လိုက္ေသာ္လည္း မထသသည္ ခ်က္ႀကီးတို႔ကိုပင္ ဆက္လက္ အားကိုးခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ယာဥ္ မလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ စက္မပါ ေသာ ေနာက္တြဲယာဥ္တပ္ဆင္ ထားသည့္ ႏွစ္စီးတြဲယာဥ္မ်ားပင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးသည္။

"၈၂ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီကားပဲ ေရြးစီးတာ။ အႏၲရာယ္ကင္းလို႔။ အဲဒီတုန္းက ဗိုက္ပူနဲ႔ ဟိုင္းလပ္ ပဲရွိတယ္။ ခ်က္ႀကီး သူ႔ဖီးလ္နဲ႔သူ ေအးေဆးေမာင္းတယ္" ဟု လိႈင္ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းေနထိုင္သူ အ သက္(၅၀)ေက်ာ္အရြယ္ အမ်ိဳး သားႀကီးတစ္ဦးက ေျပာသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ စေရာက္လာ စဥ္က သံထည္ေဘာ္ဒီျဖစ္ေသာ္ လည္း ဘတ္စ္ကားႏွင့္ ကုန္တင္ ယာဥ္အျဖစ္ ေျပးဆြဲရန္ ေသးငယ္ ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာ့တီထြင္ ပညာ ရွင္ႀကီးမ်ားက သစ္သားေဘာ္ဒီအ ျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္။ "ဗိုက္ပူက အင္ဂ်င္ေခါင္း ပါးတယ္။ ကြဲလြယ္တယ္။ ေရမယို၊ ေရမျပတ္ရဘူး။ ေမာင္းရတာ နည္းနည္းေတာ့ ခက္တယ္။ တျခားကားေတြက ကလပ္၊ ဘရိတ္၊ လီဗာ၊ အဲဒီလိုအစဥ္လိုက္ ရွိတယ္။ ဗိုက္ပူမွာက ကလပ္၊ လီဗာ၊ ဘရိတ္ ျဖစ္ေနတယ္" ဟု ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ခ်က္ ႀကီးႏွင့္ေဒါ့ဂ်စ္ကားမ်ားကိုစေမာင္း လာခဲ့ေသာ ယာဥ္ေမာင္း ဦးသန္း ေအာင္က ေျပာျပသည္။

ခ်က္ႀကီးကားမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈ မ်ားလည္း ႀကီးမားေနၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားစုေသာ ခ်က္ႀကီးမ်ားတြင္ လူစီးသာမက ကုန္ပစၥည္းပါတင္ ေသာေၾကာင့္ သစ္သားၾကမ္းခင္း ေပၚတြင္ အနံ႔အသက္ဆိုးမ်ားက စြဲက်န္ေနေလ့ရွိသည္။ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ားႏွင့္ လက္လုပ္ လက္စားေဈးသည္မ်ားအတြက္ အားကိုးအားထားျပဳရေသာ္လည္း အမ်ားစုကမူ ကားေကာင္းမ်ား ကိုသာ စီးနင္းလိုၾကသည္ပဲ ျဖစ္ သည္။ ခ်က္ႀကီးကားကို စီးနင္းရာ တြင္ မႀကိဳက္သည့္အခ်က္မ်ားကို လည္း အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ကိုဇင္မင္းထြန္းက - "အရမ္းေႏွးပါတယ္။ စီယာ တိုင္ကတစ္ဖက္ေစာင္းေနၿပီး ကားစီးရင္ တေစာင္းႀကီးေမာင္း ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကား ေဘာ္ဒီေတြကေဆြးေနလို႔ တိုက္ လိုက္ရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္ မထင္ ဘူး။ ထိုင္စီးေတာ့လည္း သစ္သား ထိုင္ခံုေပၚမွာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ နာ တ ယ္။ မ တ္တ တ ္ရပ ္စ ီးေ တ ာ့ လည္း အရပ္ရွည္ရင္ ေခါင္းနဲ႔အမိုး နဲ႔ ခဏခဏမိတ္ဆက္တယ္" ဟု ေျပာျပသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခ်က္ႀကီး တို႔တြင္ယွဥ္ၿပိဳင္ဘက္မ်ားေပၚလာ သည္။ ဘီအမ္၊ ရိန္းဂ်ား(KM)၊ ဟိုင္းလပ္၊ ဒိုင္နာ၊ ကန္ဒါ၊ မီနီ ဘတ္စ္စသျဖင့္ ေျပာင္းလဲလာ သည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ယာဥ္အမ်ိဳး အစားအသစ္အသစ္မ်ားက လမ္း ပန္းဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား သို႔ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ စီးတီးဘတ္စ္မ်ား ထပ္ မံဝင္ေရာက္လာၿပီး ခ်က္ႀကီးတို႔ ေနရာစေပ်ာက္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ ခုၾကာေအာင္ေတာ့ ခ်က္ႀကီးတို႔ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ခ်က္ႀကီးတို႔အပါအဝင္ ဟိုင္း လပ္ႏွင့္ ဒိုင္နာမ်ားကို ၿမိဳ႕တြင္း ေျပးဆြဲခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ ဆင္ေျခ ဖံုးၿမိဳ႕နယ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေျခာက္ ၿမိဳ႕နယ္ျပင္ပတြင္သာ ေျပးဆြဲေစ ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေန႔စဥ္ လူ ေပါင္းေလးသန္းေက်ာ္က ဝမ္းေရး အတြက္ ဆင္ေျခဖံုးႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ယာဥ္မ်ားျဖင့္ သြားလာလႈပ္ရွား ေနၾကၿပီး မထသမွ ယာဥ္အစီး ၂၂၀ဝ ေက်ာ္၊ သန္ျမန္သူ၊ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရး၊ ေရႊဧည့္သည္၊ ကႏၲာ ရဝတီ၊ ပါရမီ၊ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးစေသာ တျခားပုဂၢလိက ယာဥ္လိုင္းမ်ား ႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ခရီးသည္တင္ ယာဥ္ေပါင္း ေလးေထာင္ေက်ာ္က ေန႔စဥ္ေျပးဆြဲေနရသည္ဟု သိရ သည္။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ယာဥ္အို ယာဥ္ေဟာင္းအပ္ႏွံေရး၊ ဖ်က္ သိမ္းေရးအစီအစဥ္အရ ခ်က္ႀကီး တို႔၏ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ကားတင္သြင္းျခင္း လုပ္ ငန္းမ်ား ေခတ္စားလာသည္ႏွင့္ က်ပ္သိန္း ၂၀၊ ၃၀ သာရွိသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔ တန္ဖိုးမွာ က်ပ္သိန္း ၁၀ဝ အထိျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔၏ ပိုင္ရွင္မ်ားသည္ သူတို႔ကို သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့ၾက သည္။ ေဈးေကာင္းရသည္ႏွင့္ စြန္႔ လႊတ္ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ ႏွင့္အတူ ဒုကၡေရာက္ၾကရသူမ်ား မွာ ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ ယာဥ္ေနာက္ လိုက္မ်ား၊ ၄င္းတို႔၏ မိသားစုမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ "ႏွေျမာတယ္။စိတ္မေကာင္း ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္တစ္ခုက ေန ေနာက္တစ္ခုေျပာင္းတာ လြယ္ တာမွမဟုတ္တာ" ဟု ယခင္က ခ်က္ႀကီးယာဥ္ေမာင္းႏွင္ဖူးသူ တစ္ဦးက ဆိုသည္။ မြန္ျပည္နယ္၊ ေခ်ာင္းဆံုၿမိဳ႕ နယ္တြင္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ခ်က္ ႀကီးအစီး ၉၀ ခန္႔ေရာင္းထြက္သြား သည္အထိ ခ်က္ႀကီးတို႔ေရပန္း စားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အသစ္ဝင္ ေရာက္လာမည့္ ကားသစ္ကား ေကာင္းမ်ားအတြက္ ခ်က္ႀကီးတို႔ ေပးဆပ္လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ေမာ္ ေတာ္ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံု ထိန္း သိမ္းေရးေကာ္မတီ လက္ေအာက္ တြင္ ႏွစ္ေလးဆယ္ ေက်ာ္သက္ တမ္းရွိသည့္ ခ်က္ႀကီးတို႔ စစ္ က်န္ဘတ္စ္ကား ၃၀ဝ ေက်ာ္ရွိ ခဲ့ၿပီး အမွတ္(၄၀)ႏွင့္ အမွတ္ (၃၆) ယာဥ္လိုင္းမ်ားက ယခု လက္ရွိတြင္လည္း ေျပးဆြဲလ်က္ ရွိေသးေၾကာင္း သိရသည္။ တျခား စစ္က်န္ဘတ္စ္အမ်ားစုကေတာ့ ယာဥ္အိုယာဥ္ေဟာင္း အပ္ႏွံေရး အစီအစဥ္ႏွင့္အတူ ပါသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ "ကညနက သက္တမ္းကုန္ ၿပီလို႔ ေျပာထားတဲ့ယာဥ္ေတြ ေျပး ဆြဲခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေျပးဆြဲရင္ လည္း အဲဒါက ၾကားကားျဖစ္ေန ၿပီ။ ယာဥ္ထိန္းဥပေဒအရ အေရး ယူခံရႏိုင္ပါတယ" ဟု ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္လိုင္းေပါင္းစံု ထိန္းသိမ္းေရး ႀကီးၾကပ္မႈေကာ္မတီ (ၿမိဳ႕တြင္း) ဥကၠဠ ဦးလွေအာင္က ရွင္းျပ သည္။

ယခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ထိ အပ္ႏွံရမည့္ စစ္က်န္ယာဥ္ ၂၂ စီးခန္႔ရွိေနေသးၿပီး တခ်ိဳ႕မွာ သံရည္က်ိဳစက္သို႔ ပို႔ေဆာင္လိမ့္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဦးလွေအာင္က ဆိုသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔ကေတာ့ ဖ်က္ သိမ္းေရးဌာနသို႔ ေရာက္ရွိၿပီး အ႐ိုးတျခား အသားတျခားျဖစ္ သြားမွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ခ်က္ႀကီးတို႔အေပၚ သမိုင္းဝင္စစ္ က်န္ယာဥ္အိုႀကီးမ်ားဟူ၍ တန္ ဖိုးထားညႇာတာ မည့္သူက ရွား ပါးပါလိမ့္မည္။ လူအမ်ားက တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ေက်းဇူးရွင္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳရက္ၾကေသာ္လည္း အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထား စိတ္ ဝင္စားသူမ်ားလည္း ရွိေနပါ သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားပဲ ျဖစ္ ပါသည္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အမွတ္ တရ ထိန္းသိမ္းထားေသာ ယာဥ္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကေတာ့ ရွိတတ္ၾကပါ သည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ အမ်ား စိတ္ဝင္စားသည့္ ယာဥ္မွာ လန္ဒန္ ဘတ္စ္ျဖစ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တုတ္တုတ္ယာဥ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ လာ ေရာက္လည္ပတ္ၾကသည့္ ကမၻာ လွည့္ခရီးသြားမ်ားမွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္က်န္ ႏိုင္ငံျခားအင္ဂ်င္၊ ျမန္မာ့လက္ရာ ခ်က္ပလက္ဗိုက္ ပူတို႔ကို အထူးတလည္စိတ္ဝင္စား ၾကသည့္အတြက္ ခရီးသြားလုပ္ ငန္းမ်ား၊ ဟိုတယ္မ်ားမွာ ခ်က္ ႀကီးယာဥ္ တခ်ိဳ႕ကို ဝယ္ယူ၍ မြမ္း မံျပင္ဆင္အသံုးျပဳျခင္းမ်ား ရွိေန သည္။

"ဗိုက္ပူကားေတြရဲ႕ အစိမ္း၊ အနီ၊ အျဖဴပတ္ဒီဇိုင္းကို Tour ေတြက အရမ္း Crazy ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေလဆိပ္အႀကိဳအပို႔ ကို အဲဒီကားနဲ႔သံုးတယ္။ တစ္ ေယာက္ကို ၁၀ ေဒၚလာေလာက္ နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈအေပၚမွာ ဧည့္ သည္ေတြကေက်နပ္အားရတယ္။ ဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းသင့္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က ေလးဘီးကားနဲ႔ ဗိုက္ပူ ကားေတြကို ကမၻာကသိတယ္" ဟု Myanmar Voyage ခရီး သြားလုပ္ငန္းအႀကီးအကဲျဖစ္သူမွ ဦးသက္လြင္တိုးကေျပာသည္။ ခ်က္ႀကီးကားမ်ားႏွင့္ အႀကိဳ အပို႔လုပ္ျခင္းကို ကမၻာလွည့္ခရီး သည္မ်ားက ႏွစ္သက္ၾကသည့္အ တြက္ ႊသကမ ကုမၸ ဏီမ်ားအေနႏွင့္ လည္း ခ်က္ႀကီးကားေဟာင္းမ်ား ကို ဝယ္ယူကာ စက္ပိုင္းဆိုင္ရာျပဳ ျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ လိုင္စင္ ယူလုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း ဦး သက္လြင္တိုးက အၾကံျပဳသည္။

"အန္းတစ္အေနနဲ႔ အထင္ ကရေနရာမ်ိဳးေတြမွာ ဟိုနားဒီနား သံုးဖို႔အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး ပဲလို႔ ထင္တယ္" ဟု ခ်က္ႀကီးကား ကို စီးနင္းဖူးေသာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္အရြယ္ ကိုတင္ထြဋ္လိႈင္က ေျပာသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အမွတ္(၄၀) ႏွင့္ (၃၆) ယာဥ္လိုင္းမ်ား ဆက္ လက္ေျပးဆြဲေနသကဲ့သို႔ ေမာ္လ ၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္လည္း အမွတ္(၇) ယာဥ္လိုင္းမွ လက္ရွိေျပးဆြဲလ်က္ ရွိေနေသးသည္။ ထိုသို႔ပင္ တျခား ၿမိဳ႕မ်ားတြင္လည္း စစ္က်န္ခ်က္ ပလက္ ဗိုက္ပူႀကီးမ်ားကို သံုးစြဲေန ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ "ခ်က္ပလက္ေတြက အႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ရွိေနၾကၿပီ။ သံုးဖို႔မသင့္ ေတာ့တဲ့ အေျခအေနထိ ေရာက္ ေနၿပီ။ အနားေပးသင့္ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ ကို ျပတိုက္မွာ ထားသင့္တယ္။ မထသက ေရႊရတုတိုင္ေနသလို ဒီကားေတြကလည္း စိန္ရတုတိုင္ ေနၿပီ" ဟု ၿမိဳ႕တြင္းစီးယာဥ္လိုင္းပိုင္ ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ဦးမ်ိဳးႏိုင္က ေျပာသည္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ဦး စီးဌာနအေနျဖင့္ ေရွးယခင္ျမန္မာ မင္းမ်ားလက္ထက္မွ အသံုးျပဳခဲ့ ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို သာ ေရွး ေဟာင္းအေမြအႏွစ္အျဖစ္ ျပ တိုက္မ်ားတြင္ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္ ယာဥ္ ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္း ရန္ အစီအစဥ္မရွိေၾကာင္း သိရ သည္။ ခ်က္ႀကီးပိုင္ဆိုင္သူ တခ်ိဳ႕ အတြက္ေတာ့ ျပင္ဆင္ရန္ မတတ္ ႏိုင္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ယာဥ္ သစ္တင္သြင္းရန္ ေငြမလိုက္ႏိုင္ သည္ကတစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္အ ေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ လက္တြဲလာခဲ့ရသူကို လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၾကရေတာ့သည္။

"ေနာက္ဆို ခ်က္ပလက္ ဗိုက္ပူကားေတြကို ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ ျပန္ ၾကည့္မွ ေနာက္လူေတြ ျမင္ဖူး ေတာ့မ ယ္။ အခုေတာင္ သိပ္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ေတြ ဆို ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို တယ္ေတြက ခ်က္ပလက္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေအာင္ ျပင္ ထားတာေတြ႕ဖူးတယ္။ ငပလီမွာ လည္း ရွိတယ္။ ပါရမီစိန္ေဂဟာ ေရွ႕မွာလည္း ခ်က္ပလက္ကားကို ေသခ်ာလွလွပပ ျပင္ဆင္ျပီး ေကာ္ဖီဆိုင္လို လုပ္ထားတာ ရွိ တယ္။ အခု က်န္ေနေသးတဲ့အ ထဲက တခ်ိဳ႕ကို မဖ်က္ဆီးပစ္ဘဲ ျပန္ျပင္ၿပီး အသံုးဝင္တဲ့ တစ္ေန ရာမွာ သံုးသင့္တယ္။ ဗိုက္ပူကား ေတြ မ်ိဳးတံုးေနၿပ" ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ခံတစ္ဦးက ဆိုသည္။ သံရည္က်ိဳစက္သို႔ ေရာက္ရွိ သြားသည့္ ယာဥ္မ်ား မနည္းေတာ့ သည့္အတြက္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခ်က္ႀကီးကိုျမင္ေတြ႕ရမႈလည္း ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ ႀကီးတို႔ ေနရာတြင္ စီးတီးဘတ္စ္ အေကာင္းစားႀကီးမ်ားက ေနရာ ဝင္ယူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

"အခုလက္လြန္သြားျပီ" ဟု ယခင္က ခ်က္ႀကီးေမာင္း ႏွင္ဖူးၿပီး လက္ရွိစစ္က်န္ ေဒါ့ ဂ်စ္ယာဥ္အိုတစ္စီးကို ပိုင္ဆိုင္ ထားဆဲျဖစ္ေသာ ဦးသန္းေအာင္ က သက္ျပင္းခ်ရင္း ေျပာပါသည္။ ခ်က္ႀကီး၏ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ မေဝးေတာ့ပါ။ သူက အိုမင္းလြန္း ေနၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ လုပ္ငန္း ခြင္ဝင္ရန္လည္း မစြမ္းႏိုင္ေတာ့ ပါ။ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာ ေတြေတြးေနသည္ဆိုတာ ခ်က္ ႀကီး မသိႏိုင္ပါ။ သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္လာဦး မည္ ဆိုတာလည္း ခ်က္ႀကီး မသိ ႏိုင္ပါ။ တစ္ခ်ိန္က သူ႔ကိုအားကိုး အားထားျပဳခဲ့ၾကသူတို႔သည္ေျပာင္း လဲလာသည့္ ေခတ္ႏွင့္အညီ သူ႔ကို စိမ္းစိမ္းကားကားပင္ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကပါၿပီ။ ။

YOYAR LAY ။